Een famke út Moddergat
Dit boek gaat over een famke út Moddergat, dat haar vertrouwde dorp heeft verlaten, de wijde wereld is ingestapt en wat ze daar heeft mogen doen, ervaren en ondervinden.
In dit boek zullen mensen dingen herkennen, iedereen heeft eigenlijk een levensverhaal.
Er zit ook een lijn in; het wordt duidelijk waarvandaan Boukje de moed en kracht heeft ondervonden die zij in het leven zo nodig had. Daarom heeft het boek de titel: 'Een knipoog van God’.
Naast de persoonlijke ontwikkelingen en gebeurtenissen uit Boukje haar even, staan in dit boek staan ook verslagen van de vele acties die het Roemenië-comité uit Metslawier hebben kunnen verwezenlijken in Roemenië. Veel mensen uit de omliggende dorpen; De Dongeradelen; hebben veel goederen geschonken aan de arme Roemeense bevolking.
Boukje is daar twintig jaar werkzaam geweest en de laatste jaren in nauw contact met het comité uit Metslawier. In het boek wordt onder andere beschreven hoe fijn het is dat alle goederen, die zijn gegeven goed terecht zijn gekomen.
Fragmenten:
"De harde wind snijdt mijn adem af als ik boven op de dijk kom. Daar sta ik oog in oog met het natuurgeweld. Golven beuken tegen de eeuwenoude paalhoofden. Zal het 'Skêrm' ons vannacht tegen de donkere Waddenzee beschermen? Een rukwind probeert de mensen van de dijk te blazen. Ik zet me schrap. Het is mooi en beangstigend tegelijk. Flarden van een oud lied komen in me op:
Aan het strand staan in het donker
moeders, vrouwen vol van smart.
Altijd door maar stil te bidden
met de doodsangst in hun hart.
Want hun man en zoon en vader,
die ten redding zijn gegaan.
Steeds wordt hun toestand klaarder.
Reddingsboot die is vergaan.
(Uit: De Reddingsboot)
Het lied zou op mijn vader van toepassing kunnen zijn. In zijn jeugd zag hij als eerste op de dijk een 'sjouw'. Schepen die in nood waren, hesen hun vlag gedeeltelijk opgerold als SOS-signaal. Vader bedacht zich geen moment en sprong in het kolkende water. De afstand bleek echter te ver en om het vege lijf te redden zat er niets anders op dan terug te zwemmen. Het was geen zuivere heldendaad want wie een schip redt, kan rekenen op een welkome beloning.
Onderaan de dijk ligt mijn geboorteplaats Moddergat, dubbeldorp met Paesens, nu gemeente Dongeradeel."
" ... Vanaf de straat in Apoldu de Sus bereik je de binnenplaats van mama Viorica via een grote poort. Eén van de schuren wordt opslagplaats voor kleding en
meubels vanuit Nederland. Van 2008 tot en met 2015 krijgt mijn geliefde Apoldu de Sus ieder jaar een vrachtauto hulpgoederen uit Metslawier. Als een transport arriveert, zorg ik dat ik er ben. Na het sorteren begint het uitdelen. Uren van tevoren vormen zich lange rijen mensen voor de dan nog
gesloten poort. Arend laat de mensen in groepjes binnen en geeft ieder een grote blauwe vuilniszak die ze zelf mogen vullen. Zo begint mijn soms hilarische
rol als politieagent. Voor iedereen is er een broodje. Degene die er toch een extra broodje in zijn broekzak probeert te steken, krijgt een vermanend
woord. Mijn Roemeens mag niet perfect zijn, mijn duidelijke stem en gebarentaal worden direct begrepen. Naast de schuur zet ik later een soort kringloopwinkel
op die ongeveer acht weken open is per jaar. Mama Viorica is een perfecte hulp die me overal bij helpt en ze laat nooit iemand met lege handen naar huis gaan. Als het winkeltje open is helpen alle vrouwelijke familieleden ook mee. Al de Dragoi’s kinderen helpen ons waar ze kunnen, er is geen klus te zwaar of te moeilijk voor hun."
